Gerçekten de fıtratının gereğini hakkıyla yaşayabilir misin?
Karşındakinin bir "KADIN" olduğunu unutmayabilir misin?
Sevgili Erkek;
"Kadın kimdir" -bilir misin?
Algılarını cinselliğimden çekip duygularımı görebilir misin?
-Beyza Sönmezocak
Ve söylemeden edemeyeceği, üzerinde durması gereken bazı konular olur insanın hayatında.
Şu günlerde tanıştığım bir kitap ve aslında söylemek istenenleri gündeme taşıyan bir yazarın cesareti ile yazmak ihtiyacı diyelim bu başlık altında yazdıklarıma...
Başlık #FeyzaAltunMeriç 'e aittir ve yukarıdaki satırlarım onun yazdığı Erkeğe Mektup kısmından esinlenerek şahsım tarafından naçizane yazılmıştır.
Bu kısa açıklamadan sonra paylaşmak istediğim bölümü aşağıya yazayım; onlar da böylece burada dursun. Olur ya nasiplenen olur belki...
ERKEĞE MEKTUP
Sevgili Erkek;
Hem çok güzel olmamı hem de çok zeki olmamı istiyorsun.
İlgi alanlarına ilgili davranmamı, hoşuna giden her konuda seninle saatlerce sohbet etmemi istiyorsun. Hem bakımlı kalabilmemi, seni hep kapıda yüzümde içten bir tebessümle karşılamamı, çocuğumuzu şefkatle büyütmemi ve mümkünse kendi paramı kazanıp aile bütçesine katkıda bulunabilmemi ve kendi ihtiyaçlarıma da yetişebilmemi istiyorsun. Evlenirken mümkünse bakire olmamı, ama sevişirken de çok tecrübeli olmamı, seni memnun etmemi istiyorsun. Sana karşı hep çok istekli olabilmemi, seni her koşulda tatmin edebilmemi istiyorsun. İyi bir aşçı, iyi bir temizlikçi, iyi bir arkadaş olabilmemi istiyorsun. Halı sahaya gittiğin zaman heyecanla git dememi, arkadaşlarınla dışarı çıktığında surat asmamamı, hatta bazen maç izlemek için arkadaşlarını eve çağırdığında size hizmet etmemi istiyorsun.
İşten eve geldiğinde çok yorgun olduğun için koltuğa kendini atmana ve yemeği tek başıma hazırlamak zorunda kalışıma bozulmamanı, o akşam tek başıma bulaşık yıkarken sadece kendi istediğin programı izlediğin için darılmamamı istiyorsun.
Çok işin olduğu ve hep çok meşgul olduğun için özel günleri unutmanı büyük bir problem haline getirmememi ve "küçücük şeylere" takılmamamı istiyorsun. Her şeyden önce söylenmememi ve senin tabirinle "dırdır etmememi" istiyorsun.
Sabah seninle kalkıp işe gittiğimi bilmene rağmen, mümkünse gece çocuğa hep benim uyanmamı istiyorsun.
Aldattığında seni affetmemi istiyorsun.
Sonuçta her istediğini yapabilme hakkına sahip olmayı istiyorsun.
Ve sen çok yoruluyorsun, kafan çok meşgul, bir de benim snaa hayatı dar etmememi istiyorsun. Annen gibi olmamı, seni her koşulda sevebilmemi, kabul etmemi, hoş görmemi istiyorsun.
Halbuki ben de aynı şeyleri senden bekliyorum ama daha en başından çoğunun gerçekleşmeyeceğini bildiğim için sesimi çıkarmıyorum.
Gece tüm bir uyku uyuyamadığım için sabahları çok zor kalkıyorum. Aynada gördüğün çökmüş gözaltlarıma acıyarak bakıyorum. Bütün gün işte yoruluyorum. Bazen iş arkadaşlarım, bazen amirim canımı sıkıyor. Koştur Koştur eve geliyorum. Biliyorsun, bakıcı ben gelince koşar adım gidiyor.
Çocukla ilgileneyim derken sen geliyorsun. "Çok yoruldum, yemek hazır mı?" dediğin zaman, evet, sana bozuluyorum, ama bu sana bir sofra kurmayı çok gördüğümden değil, benim de en az senin kadar yorgun olabileceğimi düşünmenden.
Bulaşık yıkamayı dert ettiğimden değil, bunlar benim zorunlu görevlerimmiş ve tek başıma yapmak zorundaymışım gibi davranmandan.
Özel günlerimizi unuttuğunda surat asmaktan zevk almıyorum, ama ister istemez, senede bir gün bize ait olan bir anı hatırlamamandan, buna değer vermediğini düşünmemden ötürü üzülmeme engel olamıyorum.
Sen her şeyde bu kadar rahatken mükemmel olmamı beklemenden rahatsız oluyorum.
SAHİ, SEN BENİ OLDUĞUM GİBİ KABUL EDEBİLİR MİSİN? Bunca zaman bastırdığım duygularımı, sana anlatmaya korktuğum iç savaşlarımı anlatsam dayanabilir misin?
Ben hiçbir zaman sen gibi kendim olmadım ki. Ben bazen dayak yedim. Ben hep ayıplanma korkusuyla yaşadım. Ayıplandım da... Olmazlarla,yasaklarla büyüdüm. Hatta seninle evlenebilmek için bile AİLEMLE savaştım. Şimdi de SESSİZ biçimde SENİNLE SAVAŞIYORUM.
Ev işini ortak sorumluluk olarak görmenin kılıbıklık olmadığını ya da aşağılıkça bir iş olmadığını, aksine bunun gururla anlatacağın bir davranış biçimi olduğunu anlayabilir misin? Bazı geceler çocuğa sen uyanabilir misin? Bunları yaptığında lütfetmiş gibi davranmaktan vazgeçebilir misin?
Benim doğduğum andan beri pek çok konuda yok sayıldığımı ve geri plana itildiğimi, ama yine de hep çok başarılı olmamın istendiğini, söylediğin ve istediğin her şeyle senin de bunu talep ettiğini idrak edebilir misin?
Sana pek çok soru sorabilirim sevgili erkek, ama bunları tek tek sıralayacak mecalim yok. Senden istediğim en önemli şey benim bir robot olmadığımı anlaman. Bana getirilen kısıtlamaları, edep ve ahlak söylemlerini, baskıları, zorlamaları anlaman. Beni zihnen yordular sevgili erkek. Yapmam gereken onca şey yüzünden fiziken de yoruluyorum.
Sen her ne kadar seni anlamadığımı düşünsen de seni çok iyi anlıyorum, ama sen benim asıl meselemi kavrayamıyorsun. Dayatılanlardan, görevlerden, sorumluluklardan yorgunum. Ben de mutlu olmak, kendim olmaktan suçluluk duymamak istiyorum.
Bana bu konuda yardım edebilir misin? İstediğin şey ya da kişi olmamı değil, gerçek ben olmamı kaldırabilir misin?
Gerçekten biraz düşün. Bunu ister misin?
Feyza Altun Meriç
