Onur da ağlar be çocuk!

''Kapanmaz yağmurun açtığı yaralar çocuklarda''

Anne gibi yaşamak düşenlerin payına, yaramaz çocukların imtihanları bırakılmış.

Çocuklar hassas ve içli ama duyarsız ama düşünmeden yaşayan...

Anne hep şefkatli, merhamet kokan...

Kırılan kalpler gibi darmadağın edilmiş ve parçalanmış gururlar.

Hiçe sayılan onur ve saygınlık.

Gözyaşları cabası...
Sonra bir gün dayanamaz,

ağlar. Oturur bir de hüngür hüngür...

Onur da ağlar be çocuk,
hem de utanmadan!

Ustura ağzında can verir güllerin pembesi

Allayıp pullayıp mezarına defnedilir

Uçan kuşlar, gökler, denizler...

Bir şarkının ölümsüz ritminde dirilir.

Bir çocuğun ellerinden yıldızlar yere serilir...

Bir çocuğun merhametsiz elleri...

Kaldığı yerden başlayamayan,

kaldığı yerde de duramayan,

tuhaf bir dilemma bekçisi,

meçhul karanlıkların sahibesi,

-tıpkı çocuklar gibi- hassas, içli, hisli...

Her gece beyninde doğum sancıları...

Suyu gelmiş duygularının, bir türlü çıkaramadığı kelimelerin,

iniltilerle can vererek doğması...

Bazen de onlarca babasız doğurduğu mısralar...

Daha doğuştan kadersiz!

Narkoz etkisi bazı şiirler ve sonrası,

bunlar hep yarım kalmaların ağrısı...

Yeniden' lere yenilenlerin ve kaldığı yerden başlayamayanların,

bu belki de acısı...

Şikayet etmekten yorulmadık be şair. 

                                               Beyza Sönmezocak

-izdihamın11.sayfasınaithafedilmişyazı'm-

şiirden azıcık;

''...

Çaresizlikle merhamet bir arada olmamalı

dediğimde

saçlarımı

usturaya niçin vurduğumu

şimdi sen

pişman olmaktan yorulmuş bedenimi

gidemediğim için kendime

çok fazla kavşaklar biriktiren

ve, ve, ve

apranaxlara konu olan baş ağrılarımı

şuramı, göğsümü,

yani kusarak yavrusunu doyuran kartalların rabbine

şikayet ettim

kahrol diye

kahrol diye''       - Bülent Parlak

                    şairkadınçocuk

                     
içimizizdiham

                    buyur
maz
                    mısın
-ız ?

.