Hayat susmakla cehennem.
Susmak kavurucu bir eylem ve bizim gibilerin susmaya yüreği yok.
Ben derdi yazarım beyim, su külünden farkım yok.
Bazı diziler gibi hayat; hüzne karışan mutluluk gibi, gemilerle giden umut gibi ama gelen yok.
"Aslında hepimiz eksiğiz biraz"
evet, fazlasıyla.
"Leylası olmayan mecnunlarız, ne sıcacık bir İsmail abimiz var ne de kötü zamanda yanımızda olan İskender babamız... Ne mahallemizi mahalle yapan Erdal bakkalımız... Ne her kapıyı açan Yavuz abimiz ne de bize doğru yolu gösteren dedemiz..."
Eksik bir şeyler var evet ve bu acı geçiyor mu ben de bilmiyorum.
Şimdi sen söyle hangisi zor...
Konuşmak mı insanlarla,
yoksa anlaşılmak mı ya da boşluklara haykırmak mı?
Kolay olan, anlamayıp yol almak; belki de... Korkakların kaderi hep susmak.
Ve kaçmak...
Kolay olan hep ucuz,
ucuz olan çöpe atılmaya mahkum.
Güzel olan her şey unutulmaya...
Ârif dizeleri bizimki, böyle beklemek kimse de yok.
İsmail abi gibi umut.
Mecnun gibi hayat.
Bazen hüzün bazen mutluluk...
Leylâ yok.
Leylâ kayıp.
Leyla ölü.
" Sevdiğini kaybetmenin ne demek olduğunu bilirim. Yüzünde hep hüzün olur insanın. Gülerken bile gözlerinde saklar onu "
Der.
Burada bu bahis biter.
Yazmak mı?
-hâşâ!
Müzikleri şiddetle tavsiye edilir. (özellikle alttaki linkteki )
tıkla ve dinle. - Yalan -
Yokluğunda... Aşk bitti...Eksik bir şey mi var?
-Beyza Sönmezocak-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder